Historia dróg krajowych w Polsce
Historia dróg krajowych w Polsce sięga końca XIX wieku, kiedy to powstały pierwsze drogi o znaczeniu strategicznym i komunikacyjnym. Pierwsze drogi krajowe zostały wytyczone na terenie Galicji w latach 1884-1888. Były to trasy łączące stolicę regionu, Lwów, z innymi ważnymi miastami, takimi jak Kraków, Przemyśl czy Stanisławów.
W 1918 roku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, powstały pierwsze plany rozwoju infrastruktury drogowej. W 1920 roku otwarto pierwszą drogę krajową, oznaczoną jako DK7, która biegła z Gdańska do granicy z Litwą. W kolejnych latach powstawały kolejne drogi krajowe, a ich rozwój stawał się coraz bardziej intensywny.
Polecamy: superbet kod promocyjny
W okresie międzywojennym Polska stała się jednym z krajów o najlepiej rozwiniętej sieci dróg w Europie. W 1939 roku sieć dróg krajowych liczyła około 8 tysięcy kilometrów, a na każdy tysiąc mieszkańców przypadało około 2,5 kilometra dróg. Powstawały wówczas m.in. trasy łączące Warszawę z Poznaniem i Wrocławiem, a także drogi biegnące wzdłuż granicy wschodniej i zachodniej.
Polecamy: https://kaflando.pl/kategoria-produktu/plytki-drewnopodobne/
Po II wojnie światowej nastąpiło zniszczenie znacznej części infrastruktury drogowej, a proces odbudowy i modernizacji dróg trwał wiele lat. W latach 60. XX wieku rozpoczęła się budowa autostrad, a w 1985 roku otwarto pierwszy odcinek autostrady A2, łączący Poznań z Koninem.
W latach 90. XX wieku rozpoczęła się intensywna rozbudowa i modernizacja dróg krajowych, a w 2001 roku powstało Narodowe Centrum Zarządzania Ruchem na Drogach, które ma za zadanie koordynować ruch na drogach krajowych i autostradach. Obecnie sieć dróg krajowych w Polsce liczy 18 tras o łącznej długości około 7,5 tysiąca kilometrów, a ich modernizacja i rozbudowa wciąż trwają.